‘Tien minuten stil met duizend mensen’

Dedemsvaartse voor vijfde keer naar Taizé

Door Hennie van der Hoek


DEDEMSVAART – De Zwitser Frére Roger verhuisde in 1940 naar het Franse dorpje Taizé. Hij was ervan overtuigd dat hij mensen moest helpen, zijn oma deed dit ook tijdens de Eerste Wereldoorlog. Wat begon als een schuilplaats voor vluchtelingen, die uit respect voor de verschillende geloven werden verzocht alleen te bidden in hun eigen kamer, is nu uitgegroeid tot een Oecumenische pelgrimage, waar het hele jaar door vele duizenden jongeren vanuit verschillende gezindten uit de hele wereld samen bidden. En praten. Een stevige basis voor het thema van dit jaar: Een Toekomst Van Vrede. Ook een viertal Dedemsvaartse jongeren, waaronder Aliejenne Beumer, reizen zondag voor een week af naar deze plek op aarde om te ervaren dat onderling vertrouwen en wederzijds respect ten grondslag ligt aan wereldvrede.

Aliejenne Beumer (19) legt in haar ouderlijk huis aan De Berberis in Dedemsvaart uit dat ze enkele jaren geleden al een stukje in het kerkblad las over Taizé, maar destijds was ze nog te jong. Ze sprak iemand die er geweest was, ging naar een informatieavond en naar vieringen in Dedemsvaart.

’Dat wordt gedaan in de stijl en sfeer van Taizé in de gereformeerde kerk’, legt ze uit. ’Dat is ongeveer drie keer per jaar sinds 2000. Het is opgezet via predikant Pieterjan de Buck, omdat er weinig voor mensen van twintig tot dertig te doen was in de kerk’.

Dit jaar gaat Aliejenne voor de vijfde keer mee naar het Franse dorpje waar jongeren uit de hele wereld elkaar ontmoeten. Het verschil in geloof en culturen wordt door het gezamenlijke bidden en praten omgevormd tot een zoektocht naar het wezenlijke. Iedereen kan de opgedane ervaringen thuis verder tot ontwikkeling brengen. Er is begeleiding van volwassenen, hieraan is wel een limiet gesteld, voor de jongeren geldt dit niet, zelfs voor de komende reis is nog plek voor een a twee personen.

’Je moet de reis zelf betalen, we gaan met gewone auto’s. Het kost ongeveer vijftig euro, inclusief eten’, legt de Dedemsvaartse studente SPW uit.

’Ik moest wel heel erg wennen aan het ritme dat is vrij strak’, weet ze. ’Om half negen ochtendgebed, dan ontbijt. Om kwart over tien ontmoeting met de jongeren of werken, dan om half één viering en warm eten’, somt ze op. ’Daarna kun je naar een koorrepetitie, maar dat is niet verplicht. Om drie uur een ontmoeting of werken. Om vijf uur thee en daarna workshops, dat is ook niet verplicht. Om zeven uur ’s avonds weer warm eten en om half negen dan de laatste viering. Het werken bestaat uit toiletten schoonmaken, eten koken of uitdelen. Eigenlijk alles wat er moet gebeuren voor zo’n grote groep mensen’.

 Ze weet nog goed hoe indrukwekkend ze destijds de eerste viering in Taizé vond. ’Tien minuten stil met duizend mensen, dan denk je: dat dat kan. Of in de rij staan voor eten en dan krijg je een schep eten op je bord. Dan denk je soms, waar maken we ons in Nederland toch eigenlijk zo druk om. Er leven in Taizé honderd broeders, er zijn ook permanent jongeren, die zijn er voor een jaar. Die zorgen er samen voor dat al die andere jongeren week in, week uit kunnen komen’.

Sfeer
Zou ze er zelf eigenlijk wel voor een heel jaar naartoe willen? ’Ik vind een jaar wel lang, maar ik zou het wel graag eens willen, maar dat kan nog tot m’n dertigste’, zo schuift ze het antwoord op die vraag nog een beetje voor zich uit.

Samen zijn met al die jongeren in Taizé spreekt haar erg aan. ’De sfeer, de gebedsdiensten, alles gaat heel gemoedelijk. Je spreekt iemand hier en daar, je h�eft eigenlijk niks, behalve aan het dagelijkse ritme deelnemen. En de omgeving in Bourgondië is ook mooi’.

Solidariteit en innerlijk leven zijn ingrediënten waarvan Aliejenne dit jaar samen met haar medereizigers Mariët, Paul, Albertine en de begeleiders een groeiproces zal maken. De ontmoetingsweken zijn voor Aliejenne ook mede bepalend geweest om na haar eerstvolgende opleiding HBO een studie theologie te gaan volgen.

Momenteel loopt ze al stage bij het opvangcentrum voor dak- en thuislozen in het Drentse Nieuw-Amsterdam. ’Soms kun je wel wat overbrengen van het geloof, niet altijd. Sommigen zijn er zelf ook al mee bezig, dan kun je ze weer opbeuren, er zijn soms hele discussies over’, vertelt Aliejenne, die denkt dat een verandering in het sociale vangnet wellicht de oplossing is om te voorkomen dat mensen op straat terechtkomen. ’We zeggen altijd wij kunnen hier over een paar jaar ook wel staan, dat we hier aan moeten kloppen’, is ze zich bewust van de wakken die in ieders leven kunnen ontstaan.

Terug naar Taizé, een heel klein dorpje met grote velden voor de vele mee te brengen tenten en de barakken met stapelbedden voor de winter en mensen die van veraf komen. Een ontmoetingsplek voor mensen die spreken in 55 verschillende talen, waaronder 24 Aziatische. Ook paus Johannes Paulus II en vele andere kerkleiders bezochten de broedergemeenschap.

Ontmoetingsweken
In mei zijn er veel mensen uit Nederland vanwege de vakantie. Het hele jaar door zijn er ontmoetingsweken in Taizé, behalve rond nieuwjaar. Dan is er een Europese ontmoeting van zo’n tienduizend personen. Het laatste jaar gebeurde dat in Lissabon.

’Er wordt niet gevraagd welk geloof je hebt, het verschil valt weg. We praten over van alles, het geloof is aan de actualiteit gekoppeld, de broeders zijn ook van alles op de hoogte’, legt de theologe in spé uit. ’Ik ben wel meer met het geloof bezig gegaan door die reizen en met vriendinnen praat ik erover, een aantal is ook meegeweest’.

Zelf zit ze inmiddels ook in de organisatie van de informatieavonden en ze zit in de werkgroep Taizé. Verder helpt ze met de voorbereiding van de diensten in Dedemsvaart en een keer per maand is er het voor iedereen toegankelijke Johannesuur: een half uur stil de tekst met vragen vanuit Taizé overdenken en er daarna met elkaar over praten.

Via internet is er met sommigen door het jaar heen wel contact, niet iedereen komt ook elk jaar terug naar Frankrijk. ’Ik ben wel blij dat ik de eerste keer mee ben geweest’, concludeert Aliejenne.